Dlaczego akurat bieganie?

Biegam. Jestem biegaczką. Bieganie jest moim hobby i sposobem na utrzymanie ciała i umysłu w dobrej formie. Ale dlaczego akurat bieganie? Jest tyle sportów. Tyle możliwości. Bieganie nie jest ani lepsze ani gorsze. Każdy sport jest po prostu inny. Ma inną specyfikę, stawia inne wymagania. Ja wybrałam bieganie, chociaż może raczej to bieganie wybrało mnie. Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego akurat bieganie?

Życie w bardzo dużej mierze jest po prostu sumą przypadków. Każda drobnostka, nawet wydawałoby się totalnie bez znaczenia, na którymś etapie naszego życia może okazać się decydująca. Codziennie podejmujemy nic nie znaczące decyzje. Pojechać do pracy tramwajem czy autobusem? Kupić precelka przed pracą czy na przerwie? Którą sukienkę założyć? Jakie buty? Różowa czy czerwona szminka? Którą drogą pójść, gdzie skręcić, w którym miejscu przejść przez jezdnię. Rzeczy bez znaczenia, które mogą okazać się decydujące. To są rzeczy, których wpływu na nasze życie nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Zdarzają się wypadki drogowe, kieszonkowcy czy zakażenia w piekarni. Możemy mieć szczęście lub pecha. O szczęściu najczęściej w ogóle się nie dowiemy.

 

Moje bieganie to też jest suma wielu przypadków. Nie zaczęłabym biegać, gdyby mój tata mnie nie namówił. A on też zaczął biegać pod wpływem jakichś czynników. Początki mojej przygody z bieganiem to nie był mój najlepszy czas. Mówiąc wprost było bardzo słabo w bardzo ważnym dla mnie aspekcie życia. I wiem, że gdyby nie to, nie zaczęłabym biegać. Zawsze powtarzam, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Każdy kij ma dwa końce i z każdej tragedii można wyciągnąć jakąś naukę i pozytywy dla siebie. Trzeba tylko chcieć i spróbować. Tak też zrobiłam. Było źle i nie chciałam się w tej rozpaczy pogrążać. Potrzebowałam czegoś, żeby się oderwać, zapomnieć, poczuć lepiej. Mogłam wybrać alkohol lub narkotyki. Niektórzy wybierają i to jest cholernie smutne. Ja wybrałam bieganie. Bieganie miało być lekiem na zło. Albo jakimś znieczuleniem. Miało zająć czas, podbudować moją samoocenę, być szansą na nowe znajomości. Dokładnie tak się stało. Czas który upływałby mi na martwieniu się i smuceniu mijał na treningach. Na początku postęp jest duży, więc szybko poczułam dumę ze swoich osiągnięć. Poznałam również wielu fajnych ludzi. 

Źródło: facebook.com/pages/Wolbrom-Team

Oczywiście nie było tak, że nagle jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki mój świat spowiła tęcza. Wciąż było smutno, ale miałam bieganie. Zawsze łatwiej jest znosić trudności, kiedy mamy przyjaciół, pasję, cele. Pustka jest najgorsza. Im więcej mamy w życiu tym łatwiej się trzymać pomimo problemów. Bo jest się czego trzymać. Po burzy zawsze wychodzi słońce i moje cierpienia również dobiegły końca. Bieganie pozostało. Często biegam, kiedy mi smutno lub jestem zła. Bieganie pomaga mi się uporać ze złymi emocjami. Biegam również kiedy jestem szczęśliwa. Czasami nawet wtedy, kiedy nie chce mi się biegać ;)

Fot. Piotr Ogar, źródło: facebook.com/parkrunkrakow

Decyzja o bieganiu jest stosunkowo łatwa. Wystarczy wyjść i zacząć biec. Prawie. Wcześniej trzeba jeszcze kupić buty do biegania. To taki must have. Bez całej reszty biegowej garderoby spokojnie można się na początku obyć, ale obuwie to element obowiązkowy. Kupiłam najtańsze buty do biegania. Tak na wszelki wypadek, jakby mi się nie spodobało. Niektórzy specjalnie kupują droższe i lepsze. Dla motywacji. Dla mnie to bardziej presja niż motywacja ;) Nie chciałam się do niczego zmuszać. Chciałam sprawdzić, czy bieganie jest tym, czego szukam. I w razie czego, żeby ta próba nie była zbyt kosztowna. Spodobało mi się. Wciągnęłam się w bieganie. 

Jest wiele powodów, dla których padło akurat na bieganie. W dużej mierze jednak to przypadek. Kwestia którejś jednej sekundy. Tak wyszło. Dobrze wyszło.