Poranne 22 kilometry

Poranne 22 kilometry to dłuższa historia. Koleżanka zadzwoniła do mnie dzień wcześniej, czy nie dałabym rady przenocować jej u siebie. Zgodziłam się. Miała być około 23 w nocy, pojawiła się około 5 rano dnia następnego. Budząc mnie rzecz jasna. Pomimo usilnych prób nie byłam w stanie już usnąć. Może dlatego, że władowała mi się do łóżka. Była mniej więcej godzina szósta rano, kiedy postanowiłam ubrać się i wyjść pobiegać.

Źródło: własne

Planowałam, że to będzie dłuższy bieg, ale nie narzucałam sobie presji. Jak wyjdzie 10 km to też dobrze. Pogoda była idealna. Słonecznie i rześko. Bieganie z samego rana to zupełnie inna jakość. To był piątek 15 sierpnia - święto i dzień wolny od pracy. Tym lepiej. Rzadko kiedy mam możliwość wybrać się na poranne bieganie. Właściwie tylko w niedzielę, ale wtedy chciałabym się chociaż raz w tygodniu wyspać do oporu, a przynajmniej do tej 8-9. Ulice były ciche i puste, co zdecydowanie sprzyja bieganiu. Tłumy ludzi na mojej trasie to jedna z najbardziej irytujących rzeczy podczas biegania. A tutaj tak pusto, tak cicho, tak chłodno. Nic tylko biec przed siebie. 

Źródło: własne

Wahałam się, które buty założyć. Kalenji Ekiden 50 czy Kalenji Kapteren 50? Te pierwsze są mega wygodne i takie hmm miękkie. Drugie są twardsze, bardziej stabilne i przeznaczone właściwie do biegania w terenie. Miałam zamiar biegać raczej ulicami, chodnikami i alejkami, więc wybrałam te pierwsze. 

Źródło: własne

Na wszelki wypadek, gdybym rzeczywiście miała biegać długo założyłam na kolano opaskę neoprenową. Cały czas pamiętam i trochę czuję czerwcową kontuzję. Lepiej dmuchać na zimne. Wzięłam również ze sobą pas z bidonem. Tym razem zamiast izotonika nalałam sobie zwykłej wody i to był  świetny wybór. Taka woda smakuje wyśmienicie w trakcie wysiłku fizycznego. Wzięłam też bilet, gdybym jednak musiała lub chciała wrócić autobusem i kilka złotych. Ani bilet ani pieniędze nie były mi do niczego potrzebne. 

Przebyłam dokładnie 22 kilometry i 18 metrów w 2 godziny, 29 minut i 14 sekund. Kolejny rekord w półmaratonie (2g:21m:05s). Jestem z siebie mega dumna. Biegłam ze średnią prędkością 6:44 min/km i spaliłam dokładnie 1160 kcal. Najszybciej biegłam na 10 kilometrze (5:51 min/km) a najwolniej na 20 kilometrze (7:57 min/km).

Bardzo mnie cieszy, że najszybsze odcinki nie są tymi pierwszymi. To znaczy, że biegnę odpowiednim tempem skoro po przebyciu około połowy trasy jestem w stanie przyspieszyć, a nie tylko zwalniać i zwalniać. Tak samo cieszy mnie, że ostatnie 2 kilometry nie były najwolniejszymi. Nie chcę biec na złamanie karku najszybciej jak się da i stopniowo tracić siły.

Kliknij, aby powiększyć

Kliknij, aby powiększyć

Uważam, że człowiek po biegu nie powinien być totalnie wycieńczony i trzeba biegać tak dużo i tak szybko, żeby zostawał jeszcze spory zapas energii. Dlatego nigdy nie daję z siebie maksimum. Gdybym w jakimś biegu dała z siebie maksimum to padłabym na mecie i szybko nie wstała. A zupełnie nie o to mi chodzi. Jasne chcę być coraz lepsza, chcę się ścigać ze sobą, a nawet z innymi, ale nie chcę zgubić siebie podczas zawrotnego tempa. I biegam bardziej rekreacyjnie i dla przyjemności oraz zdrowia, niż dla wyników. 

Moja trasa wiodła ode mnie z domu z Woli Duchackiej przez Wisłę na Błonia, które obiegłam dookoła i wróciłam. Taka mała pętelka. Pomimo raczej spokojnego tempa mniej więcej w połowie drogi odezwało się to nieszczęsne kolano. Pomimo opaski neoprenowej. Zwolniłam, przeszłam do marszu i obiecałam sobie, że to ostatni tak długi bieg w tym miesiącu. Pamiętam, że jak zaczynałam biegać kolana (oba) bolały mnie po każdym treningu. Później się przyzwyczaiły. Do długich dystansów też się muszą przyzwyczaić. Powoli, spokojnie i bez presji. Do jesiennego półmaratonu zostało jeszcze trochę czasu i wierzę, że uda mi się go przebiec bez bólu i dyskomfortu. Przecież to tylko 21 kilometrów.